چرا وجود سازمان بهداشت جهانی اهمیت دارد؟
پاندمی مساله‌ای بین‌المللی است. یک ویروس برای مرزهای بین کشورها و ایالت‌ها اهمیتی قائل نیست. اما متاسفانه برخی از رهبران جهان این وضعیت را تنها مشکلی برای ملت‌های خود می‌دانند.
مطالعات علمی انجام‌شده بر روی ویروس SARS-CoV2 ساختار پروتئین‌های مهم این ویروس را مشخص کرده است. هم اکنون در مراحل اولیه شناخت سیستم ایمنی بدن در برابر ویروس هستیم و آنتی‌بادی‌های خنثی‌کننده در حال شناسایی‌اند. آزمایشات بالینی بر روی واکسن‌ها و داروها شروع شده‌اند. هیچ راه میانبری وجود ندارد اما اگر زمان و همکاری‌های لازم وجود داشته باشد، می‌توانیم بر این ویروس غلبه کنیم. اما به نظر نمی‌رسد که رهبران جهان تمرکز خود را بر روی فراهم کردن این دو مقوله برای جوامع علمی و پزشکی گذاشته باشند.
چین در این موارد خوب عمل نکرد، اکنون مشخص گردیده است که تأخیر و پنهان‌کاری چین هزینه‌های جانی زیادی را در پی داشته است. از طرفی تأخیر در اقدام و اطلاعات نادرست سایر دولت‌ها نیز موجب افزایش این هزینه‌ها گشته است. در این میان ایالات متحده از دوفرضیه ظاهرا متناقض حمایت می‌کند: یک اینکه چین شیوع اولیه ویروس را تحت تأثیر قرار داده و بدون همکاری با چین نمی‌توانیم این بحران را حل کنیم و دوم اینکه سازمان بهداشت جهانی در تلاش بوده بدون اهانت به چین این همه‌گیری را مدیریت کند. تصمیم هفته گذشته ایالات متحده در قطع حمایت‌های خود از سازمان بهداشت جهانی نه تنها خطرناک است، بلکه رسیدن به راه‌حل این همه‌گیری را به تأخیر می‌اندازد.
مبلغی که برای تأمین بودجه سازمان بهداشت جهانی در نظر گرفته می‌شود، بخش کوچکی از کلِ سایر هزینه‌های این همه‌گیری است. کل بودجه سازمان بهداشت جهانی کمتر از 2.5 میلیارد دلار است، که با بودجه سالانه یک مرکز پزشکی آکادمیک بزرگ در ایالات متحده قابل مقایسه است. همین مقدار کم بهایی است که به مدیریت این بحران سلامتی در سراسر جهان کمک می‌کند.
افزون بر این، اکنون زمان سرزنش کردن نیست. سیاستمداران متعددی در طول سال‌های گذشته با سازمان بهداشت جهانی و سازمان ملل اختلاف داشته‌اند. اما آیا هم اکنون زمان مناسبی برای مطرح کردن این اختلافات است؟ دولت ایالات متحده با نپذیرفتن تست‌های تشخیصی سازمان بهداشت جهانی و آمادهسازی این کیت‌ها توسط مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های (CDC) ایالات متحده، موجب اتلاف زمان یک ماهه در کنترل این ویروس شده است.
اگرچه چین در ایجاد این بحران نقش بسزایی داشته است، اما غلبه بر این مشکلات بدون همکاری با دانشمندان چینی امکان‌پذیر نخواهد بود. اکثر مقالاتی که مجله Science در شش ماه گذشته به چاپ رسانده مربوط به دانشمندان چینی یا شامل همکاران چینی بوده است. ایالات متحده دِین خود را به چین، با آموزش دانشجویان و امکان استفاده از امکانات این کشور طی 40 سال گذشته پرداخته است. اگر ایالات متحده تصمیم به تغییر این رویه را بگیرد، انجام آن به صورت شتاب‌زده، به‌خصوص در میانه این همه‌گیری، امکان‌پذیر نخواهد بود.
هیچکس خواهان ادامه فاصله‌گذاری اجتماعی تا ابد نیست. حتی بدبین‌ترین مدلسازان شیوع COVID19 نیز بر این امر توافق دارند که درجه تغییر رفتار نمی‌تواند برای ماه‌های زیادی ثابت بماند. اما ابزارهای موردنیاز برای رسیدن به فاز بعدی، شامل افزایش آزمایشات، پرسنل و تجهیزات لازم برای بیمارستان‌ها و نیاز گسترده به استفاده از ماسک برای همه در ایالات متحده فراهم نشده است.
رهبران شجاع و بااعتماد به نفس جهان بر این باورند که ملت‌ها از طریق نهادهای بین‌المللی بهترین کارایی خود را دارند. این روند برای ده‌ها سال به سود جهانیان بوده است. رهبران ضعیف دنیا نیز به این امر باور دارند اما تا زمانی که تنها برای کشور خودشان سودمند باشد. درست است که سازمان بهداشت جهانی کامل نیست، اما برای مدت زیادی به حل مشکلات در سراسر جهان کمک کرده است.
منبع:
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.